رسم وصل

اگر کنی تو یاوری رِسَم به حال بهتری

قسم به تو نمی زنم جز در خانه ات دری

شنیده ام که در رهت هر آنکه با دل آمده

توهم به رسم دلبری دلش نشانه می بری

ز درس معرفت نشد کنی زجمع عارفین

به جز کسی که پخته شد به مکتب دلاوری

و شاهدم هر آنکه با سر و دل و تن آمده

تو با بهای خون عجب چه عاشقانه می خری

و آن که دل سپرده است به دست انحصار تو

نمی سپارد او دلش به دلربای دیگری

کسی که از تو جز وفا به عمر خود ندیده است

چرا تو را رها کند به قیمت چه گوهری

غزلسرا اگر کند به یک سروده اش عمل