رسم وصل

ای کاش نچرخیدن چرخ هسته ای مان

باعث نشود همیشه شرمنده بمانیم

روزی دِه این دهکده، حق، گفته نباید

با منّت غیر از درِ او زنده بمانیم

در جاذبه‌ها دافعه فن امتحان است

پیوسته نمی‌شود که بیننده بمانیم

ایراد ندارد که بخندیم«به» شیطان

این به نشود «با»که در مانده بمانیم

آینده‌ی ما بسته به وابستگی ماست

اما نه به غیر ما که پیوستگی ماست

فرموده‌ی حق سّر نجات است و صراط است

چون ریشه ی اندیشه ما هست توکّل

وابسته و بازنده شود قوم اگر که

بالا نبرد سمت خدا دست توسّل

هم دغدغه‌ی «روشن» و هم مقصدِ روشن

این است که آفت نزند نخل تحمّل

فاخر شود آن نرمش و آن تقابلی که

هرگز ندهد یک قدمش بوی تزلزل

ثابت قدمان کُرنش و تسلیم ندارند

ترس از نخ پوسیده ی تحریم ندارند

این قله نشین بودنمان در هنر و علم

مرهون درون زایی و نوآوری ماست

از هجمه‌ی تحریم قبیحانه هویداست

شیطان ضررش جرأت خودباوری ماست

حالا که زمان کج روی نیست، که دنیا

مبهوت نبوغِ علم و فناوری ماست

بالندگی و عزتِ این ملت و این خاک

وابسته به رزمندگی و یاوری ماست

تا محکم و سرزنده و آزاده بمانیم

بر قلّه‌ی بیداری اسلام و جهانیم

باید برسانیم به سر منزل از این پیچ

با تکیه‌ی بر اراده ها کشورمان را

حالا شده آن برهه که یکباره ببینند

صد روشن و شهریاری دیگرمان را

باید بتوانیم که آماده نمائیم

تا آمدن صاحبمان لشکرمان را

شایسته بود بار دگر باز بخوانیم

فرمایش با درایت رهبرمان را

گر عرصه به ما تنگ کند دشمن خونخوار

تکـرار شود کرب و بلا دوباره تکـرار