رسم وصل

روزگاری مردی از جنس خدا

مردی از نسل علیِ مرتضی

پا در این دهر پر از بلوا گذاشت

چهره‌ای نورانی و پُرخنده داشت

از طفولیت دلی سرزنده داشت

باطنی از نور حق تابنده داشت

تاج سر بود و به هر دل جای داشت

زندگی‌اش را به‌پای دین گذاشت

گفته‌هایش بی‌بدیل و ناب بود

بهر حفظ مردمش بی‌تاب بود

سینه‌اش آکنده از آلام بود

آرزویش عزّت اسلام بود

با درایت بود و الحق باخدا

مقتدر بود و به دور از ادعا

آمد و با همّت ربّانی اش

دلربا شد با رخ نورانی‌اش

وصف او تا هرکجا اعجاز کرد

چشم هر جویای حق را باز کرد

خانه‌اش چون معبد شاهان نبود

زرق و برق دنیوی در آن نبود

بی مَثَل بود و نظیرش هم نبود

ذرّه‌ای وابسته‌ی عالم نبود

گرچه دائم بر لبانش خنده بود

همچو تیغی گفته‌اش بُرّنده بود

پاک بود و خالی از ناخالصی

شیر بود و خالی از دلواپسی

آگه و سرزنده و بیدار بود

دشمن هوشیار استکبار بود

او امین مردم و دلسوز بود

زاهد شب بود و شیر روز بود

حق چنان رعنا و پاکش کرده بود

عالمی را سینه چاکش کرده بود

خالصانه آبرویش را گذاشت

باغبان بود و هزاران لاله داشت

لاله‌هایش عاشقش مستانه وار

بهر جان دادن برایش بی‌قرار

ابلهان ناگه که حمله‌ور شدند

لاله‌های باغ او پرپر شدند

لاله‌ها پرپر شدند و باغبان

خونِ دل خورد از شعار این و آن

الغَرَض در نیمه‌ی خرداد ماه

بزم ما شد خانه‌ی هجران و آه

حق به روی مرد حق در باز کرد

با ضمیری مطمئن پرواز کرد

مرد حق رفت و عزادارش شدیم

خال لب رفت و گرفتارش شدیم

تا خمینی عارفانه دیده بست

کثرتی از عهد و پیمان‌ها شکست

عدّه‌ای آهنگ اهریمن زدند

طعنه‌ها بر رهبر میهن زدند

دین‌فروشان ظاهراً با دین شدند

مدعی مکتب و آیین شدند

عالمان بی‌عمل عامل شدند

ظاهراً یک خادم قابل شدند

ساده‌لوحان عارف و عابد شدند

یک‌شبه صاحب دل و زاهد شدند

الغَرَض دانی هم‌اکنون درد چیست؟

فرقِ بین مرد و یک نامرد چیست؟

ضعف ما همره نبودن با ولی ست

مشکل ما غفلت از حرف علی ست

تا علی داری سری و سروری

سر مکن خم پیش پای اشعری

تا علی داری، چه باکی از ضرر

با علی تو در امانی از شرر

با علی باش و مشو از او جدا

تا ظهور نور مصباح الهدی